Zaman ..

Bizim jenerasyonumuz zamanın değişimine şahitlik etmiş ve hızlı uyum sağlayarak ilerlemiş bir nesil .

Televizyonda kanal değiştirmek için oturduğu yerden kalkması gereken nesil ile yapay zekayı kullanarak eğitim veren , toplantılarında sunum yapan aynı nesil , uyum sağlamak denince de biz ;)

İtaat etmesi öğretilmiş , ailesi tarafından çoğunluğumuzun görülmediği , okuyup bir işe girmek ve aile kurmak hedef belirlenmiş ,hatta bir çoğumuz ailesinin de maddi ve manevi geçiminin sorumluluğunu üstlenmiş ve bunlar eksik olursa sanki büyük bir evlat suçu işlemiş bilinciyle , tamamen ihtiyaç karşılamaya yönelik yetiştirilmiş nesil , en azından bir çoğumuz için böyle .

Sadece bu kadarla da kalmadık , ebevynlerimiz ve çocuklarımız arasında da bağları kurmaya çalıştık , çocuklarımızı gören , isteklerine öncelik veren , onları dinleyen , hayattaki başarının anne / babayı mutlu etmek demek olmadığını öğreten ebevynler olduk . Annesi ve babasının arası bozulmasın diye sorumluluk alan çocuklar büyüdü , anne ve babasını birlikte veya ayrı sadece mutlu görmek isteyen çocuklar büyüttü.

Çocuklarımız gibi içine doğmadığımız bir yeni düzeni kolaylıkla aldık kabul ettik , çocuklarımızla aramız açılsın istemedik , beraber ilerledik ,olmak istediğimiz çocuklar olamadığımız için çocuklarımızı özgür yetiştirdik ,diğer yandan bir sabır timsali olarak ebevynlerimizi yeni düzene dahil etmeye çalıştık ,onlar da bizimle yürüsün aramızda mesafe açılmasın istedik yani burda da sorumluluk alan yine bizlerdik .

Zorlanmadık mı ? çok zorlandık ..Bazen anlaşılmak istedik , bizim ailelerimize gösterdiğimiz koşulsuz saygı , sevgi ve vericiliği bizde çocuklarımızdan zaman zaman bekledik ,ancak bu forma uygun yetiştirmedik o yüzden farkında ve kabulde olarak durumu yine idare ettik .

Şimdi gururla ayakları yere basan , sesi çıkan , hakkını arayan , ideallerini savunan çocuklarımızın yolculuğuna şahitlik ediyoruz .

Tam da bu sırada düştüğümüz bir boşluk var ve çoğumuzun dillendirmek bile istemediği , yardım almak aklına gelmediği , ya dur ben hallederim di ama niye halledemedim ki şimdi diye bocaladığı yorgun hissettiğimiz bir boşluk .

İşin zor yanı bu boşluk çok kalabalık , koca bir jenerasyon ebevynlerle değiştiği rolleri elinde debeleniyor o boşlukta , ne geriye dönüp bir şeyleri düzeltmeye yeltenebiliyoruz çünkü iletişim kurabileceğimiz, yüzleşebileceğimiz ebevynler ya artık gerçekten yoklar yada o alanda sadece onların dilinden konuştuğumuzda varlar , ne yaparsak yapalım çocuklarımız kadar özgür kendimizi gerçekleştiremiyoruz , daimi olarak içimize yerleşmiş olan suçluluk hissi ile yaşamaya devam ediyoruz.

Madem ki bu kadar kolay uyum sağlayan bir nesil olarak yetiştik , artık vaktidir ,hayır demenin , sınırlarımızı korumanın , yorulduğumuzu ve yardım istemenin normal olduğunu kabul etmenin , kimse için değil kendimiz için yaşarken hiçbir suçluluk hissetmeden içimize sindirerek yaşamaya uyum sağlamanın .

Herkes için her şeyi yaptığımıza göre artık kendimiz için de bir şeyler yapabiliriz , çünkü çocuklarımız büyüdü artık yetişkinler ve ailelerimiz zaten birer yetişkindiler ..